تحلیل فقهی‌−‌اقتصادی سهام ممتاز

از طریق رشد حجم پس‌انداز و سرمایه‌گذاری، رشد اقتصادی را تسریع می‌کنند. در این بازار تأمین مالی بخش عمده‌ای از هزینه‌های بنگاه‌ها به‌وسیله ابزارهای موجود امکان‌پذیر است. سهام ممتاز، اوراقی با ویژگی سهام عادی و اوراق قرضه برای تأمین مالی شرکت‌ها می‌باشد که مورد علاقه سرمایه‌گذارانی است که ضمن ریسک‌پذیر بودن، خواهان ایمنی معقولی و عایدی منظم و ثابتی برای سرمایه خود هستند. این نوشتار به‌صورت کتابخانه‌ای و با روش تحلیلی−توصیفی کتابخانه‌ای و تحلیلی−توصیفی ضمن مفهوم‌شناسی سهام ممتاز و بیان کارایی اقتصادی آن به تحلیل فقهی−اقتصادی این نوع از سهام پرداخته‌ می‌شود. فرضیه مقاله این است که سهام ممتاز نوعی سهام با مزایای جذاب است که می‌تواند با در نظر گرفتن ویژگی‌های متناسب با اوضاع فرهنگی اقتصادی ایران ضمن رعایت چارچوب‌های شرعی انتشار یابد. همچنین نتیجه گرفته می‌شود بنا به قاعده عدم سرایت فساد شرط به عقد که مورد پذیرش قدما و بیشتر متأخران و معاصران است، ویژگی سود جمع شونده سبب تغییر در ماهیت عقد نمی‌شود و ماهیت سهام‌ ممتاز با هر ویژگی و شرطی همان ماهیت سهام عادی است. در سهام ممتاز تضمین اصل وجود ندارد و سهامدار ممتاز در ضرر و زیان احتمالی شریک است و فقط اولویت در دریافت سود حاصل شده و یا دریافت اصل در هنگام تصفیه شرکت برای وی وجود دارد.